Mielopatia zwyrodnieniowa to postępujące zaburzenie neurologiczne, powodujące zmiany w obrębie rdzenia kręgowego psów. U osobników, które odziedziczyły wadliwe kopie genu, może dochodzić do uszkodzenia komórek nerwowych, powodując objawy neurologiczne.

Real-Time PCR

Autosomalny recesywny

N/N
Psy z genotypem N/N nie są nosicielami zmutowanego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się mielopatia zwyrodnieniowa exon 2. Pies nigdy nie przekaże mutacji swojemu potomstwu.

N/DM2
Psy z genotypem N/DM2 posiadają jedną kopię zmutowanego genu i jedną kopię prawidłowego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się mielopatia zwyrodnieniowa exon 2, ale ponieważ jest nosicielem zmutowanego genu, może przekazać go potomstwu z prawdopodobieństwem 50%. Przewiduje się, że kojarzenie między dwoma nosicielami spowoduje wystąpienie choroby u 25% szczeniąt.

DM2/DM2
Psy z genotypem DM2/DM2 mają dwie kopie zmutowanego genu i dlatego prawdopodobnie rozwinie się u nich mielopatia zwyrodnieniowa exon 2 oraz przekażą zmutowany gen całemu potomstwu.

Mielopatia zwyrodnieniowa spowodowana mutacją w obrębie genu SOD1 to postępujący przez wiele miesięcy stan chorobowy, w którym nerwy w rdzeniu kręgowym powoli tracą zdolność do przekazywania impulsów. Nerwy w odcinku piersiowo-lędźwiowym zazwyczaj zostają uszkodzone jako pierwsze, a stąd zwyrodnienie rozprzestrzenia się dalej w górę i dół kręgosłupa. Słabość i utrata koordynacji w jednej lub obu tylnych kończynach to często początkowy objaw, po którym następuje ciągnięcie po ziemi palców łap. Dotknięte zwyrodnieniem psy mają w późniejszym czasie problemy z utrzymaniem moczu oraz wykazują znaczne trudności z zachowaniem równowagi, chodzeniem i obracaniem się. W ciężkich przypadkach chorobą zostają dotknięte także przednie kończyny. Ostatecznie degeneracji ulega nerw czaszkowy lub nerwy mięśni oddechowych.

Hemofilia A to najpowszechniejsze wrodzone zaburzenie krzepnięcia krwi. Tendencja do nadmiernych krwawień jest spowodowana niedoborem pojedynczego czynnika krzepnięcia, czynnika VIII. Białko to jest niezbędne do prawidłowego przebiegu procesu krzepnięcia krwi. W przypadku urazu lub podczas interwencji chirurgicznej intensywne, trudne do zatamowania krwawienie może stanowić bezpośrednie zagrożenie dla życia zwierzęcia.

Klasyczny PCR

Sprzężone z chromosomem X recesywne

Samce mają tylko jeden chromosom X, podczas gdy samice posiadają dwa chromosomy X, dlatego możliwe genotypy będą się różnić w zależności od płci.
N/N lub N
Samice z genotypem N / N i samce z genotypem N nie są nosicielami zmutowanego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się hemofilia A. Pies nigdy nie przekaże mutacji swojemu potomstwu.


N/HEMA-1, N/HEMA-2

Samice z genotypem N/HEMA-1, N/HEMA-2 posiadają jedną kopię zmutowanego genu i jedną kopię prawidłowego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że rozwinie się u nich niedobór czynnika VIII, ale są nosicielkami zmutowanego genu. Jeśli samica-nosicielka zostanie skojarzona ze zdrowym samcem, wszystkie szczenięta płci żeńskiej będą zdrowe, ale połowa z nich będzie nosicielkami zmutowanego genu. Wśród szczeniąt płci męskiej w tego typu krzyżówce 50% będzie zdrowych, a 50% będzie dotkniętych hemofilią A.

HEMA-1/HEMA-1, HEMA-2/HEMA-2

Samice z genotypem HEMA-1/HEMA-1, HEMA-2/HEMA-2 mają dwie kopie zmutowanego genu i prawdopodobnie rozwinie się u nich hemofilia A. Również u samców z genotypem HEMA-1, HEMA-2 choroba może wystąpić, ponieważ posiadają kopię zmutowanego genu na ich jedynym chromosomie X. Chora na hemofilię samica skojarzona ze zdrowym samcem przekaże swój wariant całemu potomstwu. Wszystkie jej szczenięta płci żeńskiej będą nosicielkami wadliwej kopii genu, a wszystkie szczenięta płci męskiej będą osobnikami chorymi. Pies z genotypem HEMA-1, HEMA-2 kojarzony ze zdrową samicą przekaże wadliwy wariant wszystkim szczeniętom płci żeńskiej, natomiast szczenięta płci męskiej będą zdrowe.

Hemofilia A to dziedziczne zaburzenie krzepnięcia krwi spowodowane niedoborem czynnika krzepnięcia VIII (F8), białka niezbędnego do prawidłowego krzepnięcia krwi. Psy dotknięte chorobą mogą różnić się pod względem intensywności objawów, od łagodnych po ciężkie przypadki krwawienia. U osobników z hemofilią łatwo pojawiają się siniaki i wybroczyny, a ich rany krwawią zdecydowanie dłużej niż u zwierząt zdrowych. Ponadto mogą występować samoistne krwawienia do stawów lub mięśni, powodując utykanie i obrzęki. W ciężkim przypadku może dojść do krwotoku w obrębie klatki piersiowej lub jamy brzusznej. Różny poziom nasilenia objawów często powoduje, że choroba pozostaje niewykryta do czasu zabiegu chirurgicznego lub ciężkiego urazu, kiedy utrudniony proces krzepnięcia krwi stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia zwierzęcia. U Owczarków niedobór czynnika VIII powodują dwie niezależne mutacje: c.98G> A (znana jako HEMA-1) i c.1643G> A (znana jako HEMA-2). U Boxerów niedobór faktoru VIII wynika z jednej mutacji c.1412C> G (opisywana jako HEMAbx).

Mutacja genu MDR1 powoduje nadwrażliwość na na szereg rutynowo stosowanych w weterynarii leków, skutkując silnym efektem neurotoksycznym.

Real Time PCR

MDR1 jest dziedziczony w sposób autosomalny z niepełną dominacją, co oznacza, że psy muszą odziedziczyć tylko jedną kopię zmutowanego genu, aby być narażonym na zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych na niektóre leki.

N/N
Genotyp N/N oznacza brak mutacji w obu allelach genu MDR1. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa wystąpi nadwrażliwość na leki. Pies nigdy nie przekaże mutacji swojemu potomstwu.

N/MDR1
Genotyp N/MDR1 wskazuje, że zwierzę ma jedną kopię zmutowanego genu MDR1. Prawdopodobnie wystąpi reakcja neurotoksyczna po podaniu leków.

MDR1/MDR1
Genotyp MDR1/MDR1 oznacza, że osobnik ma dwie kopie zmutowanego genu MDR1. Takiemu osobnikowi grozi wystąpienie reakcji neurotoksycznej po podaniu leków.

Wiele ras pasterskich posiada mutację w genie MDR1, która czyni je bardziej wrażliwymi na negatywne skutki niektórych leków. Leki te obejmują kilka środków przeciwpasożytniczych (podawanych w dużych dawkach), środków przeciwbiegunkowych, środków uspokajających, przeciwbólowych i kilka leków przeciwnowotworowych. Psy z mutacjami MDR1 będą wykazywać negatywne skutki tych leków w dawkach, które są łatwo tolerowane przez psy bez mutacji. Zmiana w genie powoduje dysfunkcję glikoproteiny -P, która jest odpowiedzialna za transport niektórych leków z układu nerwowego. Wadliwe białko nie funkcjonuje prawidłowo, w wyniku czego leki pozostają w organizmie osiągając toksyczne stężenie. Lista leków wykazujących działanie neurotoksyczne w przypadku zwierząt posiadających defekt genu MDR1: ● Leki przeciwpasożytnicze – Iwermektyna (Ivermectin), Selamektyna (Selamectin), moksydektyna (Moxidectin), Doramectina, Abamectina, Milbemycin, Emodepside ● Leki uspokajające i przeciwbólowe – Acepromazyna (Acepromazine), Butorphanol, Morfina (Morphine) , Buprenorphine, Fentanyl ● Leki nasercowe – Digoksyna (Digoxin) , Digitoxine, Diltiazem ● Leki przeciwbiegunkowe – Loperamid (Loperamide), Imodium, Loperal, Cimetidine ● Leki immunosupresyjne – Cyclosporina, Tacrolimus ● Antybiotyki – Erytromycina (Erythromycin), Doksycyklina (Doxycycline), Sparfloxacina ● Leki hormonalne - Oestradiol ● Leki onkologiczne – Vincristine, Vimblastine, Mitoxantrone, Dactinominine, Doxorubicin ● Leki sterydowe – Dexamethasone, Hydrocortisone

Postępujący zanik siatkówki (PRA) to grupa chorób zwyrodnieniowych, które atakują komórki fotoreceptorowe znajdujące się w siatkówce oka. Postępujące zwyrodnienie czopków i pręcików (prcd) jest dziedziczną postacią późnego postępującego zaniku siatkówki.

Klasyczny PCR

Autosomalny recesywny

N/N
Psy z genotypem N/N nie są nosicielami zmutowanego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się postępujące zwyrodnienie czopków i pręcików. Pies nigdy nie przekaże mutacji swojemu potomstwu.

N/ PRA-prcd
Psy z genotypem N/PRA-prcd posiadają jedną kopię zmutowanego genu i jedną kopię prawidłowego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się postępujące zwyrodnienie czopków i pręcików, ale ponieważ jest nosicielem zmutowanego genu, może przekazać go potomstwu z prawdopodobieństwem 50%. Przewiduje się, że kojarzenie między dwoma nosicielami spowoduje wystąpienie choroby u 25% szczeniąt.

PRA-prcd / PRA-prcd
Psy z genotypem PRA-prcd/PRA-prcd mają dwie kopie zmutowanego genu i dlatego prawdopodobnie rozwinie się u nich postępujące zwyrodnienie czopków i pręcików oraz przekażą zmutowany gen całemu potomstwu.

Postępujące zwyrodnienie czopków i pręcików (PRA-prcd) to forma postępującego zaniku siatkówki (PRA), w której komórki w siatkówce psa ulegają degeneracji i umierają. Siatkówka to błona znajdująca się w tylnej części oka, która zawiera dwa typy komórek fotoreceptorowych. Komórki te reagują na światło wpadające do oczu i przekazują je z powrotem do mózgu w postaci impulsów elektrycznych. U psów cierpiących na PRA-prcd fotoreceptory zaczynają podlegać degeneracji, co uniemożliwia interpretację zmian w intensywności światła. W pierwszej kolejności choroba atakuje komórki siatkówki zwane pręcikami, zaangażowane w widzenie w słabym świetle, co powoduje ślepotę nocną. Następnie dotknięte zostają również fotoreceptory jasnego światła, zwane czopkami, doprowadzając do problemów z widzeniem w ciągu dnia oraz rozpoznawaniem barw. Większość psów dotkniętych PRCD zauważalne zaburzenie wzroku pojawia się w wieku około 4 lat i zwykle prowadzi do całkowitej ślepoty.

Mutacja powoduje wzmożone wydalanie kwasu moczowego wraz z moczem. Skutkuje to tworzeniem kamieni moczowych w pęcherzu, które przemieszczając się przez drogi moczowe wywołują silny ból, problemy z oddawaniem moczu oraz stan zapalny dróg moczowych.

Klasyczny PCR

Autosomalny recesywny

N/N
Psy z genotypem N/N nie są nosicielami zmutowanego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się hiperurykozuria. Pies nigdy nie przekaże mutacji swojemu potomstwu.

N/SLC
Psy z genotypem N/SLC posiadają jedną kopię zmutowanego genu i jedną kopię prawidłowego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się hiperurykozuria, ale ponieważ jest nosicielem zmutowanego genu, może przekazać go potomstwu z prawdopodobieństwem 50%. Przewiduje się, że kojarzenie między dwoma nosicielami spowoduje wystąpienie choroby u 25% szczeniąt.

SLC/SLC
Psy z genotypem SLC/SLC mają dwie kopie zmutowanego genu i dlatego prawdopodobnie rozwinie się u nich hiperurykozuria oraz przekażą zmutowany gen całemu potomstwu.

Hiperurykozuria jest dziedzicznym schorzeniem układu moczowego występującym u wielu ras psów. Mutacja w obrębie genu SLC2A9 powoduje, że psy produkują mocz z bardzo wysokim poziomem kwasu moczowego. Kwas moczowy może tworzyć kryształy i / lub kamienie moczowe w drogach moczowych. Psy z hiperurykozurią najczęściej mają objawy nawracającego zapalenia dróg moczowych, które obejmują częstomocz, obecność krwi w moczu czy wyraźną trudność podczas oddawania moczu. Inne symptomy, które mogą się pojawić to utrata apetytu, letarg, osłabienie, wymioty i ból. Kamienie moczowe w pęcherzu mogą powodować infekcje dróg moczowych lub, co jest poważniejsze, niedrożność cewki moczowej.