Niedobór czynnika VII jest dziedzicznym zaburzeniem krzepnięcia krwi przebiegającym w sposób łagodny do umiarkowanego. Psy dotknięte chorobą mogą wydawać się w większości zdrowe, ale charakteryzować się podatnością na zwiększoną skłonność do krwawień.

Klasyczny PCR

Autosomalny recesywny

N/N
Psy z genotypem N/N nie są nosicielami zmutowanego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się niedobór VII czynnika krzepnięcia. Pies nigdy nie przekaże mutacji swojemu potomstwu.

N/FVII
Psy z genotypem N/FVII posiadają jedną kopię zmutowanego genu i jedną kopię prawidłowego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się niedobór VII czynnika krzepnięcia, ale ponieważ jest nosicielem zmutowanego genu, może przekazać go potomstwu z prawdopodobieństwem 50%. Przewiduje się, że kojarzenie między dwoma nosicielami spowoduje wystąpienie choroby u 25% szczeniąt.

FVII/FVII
Psy z genotypem FVII/FVII mają dwie kopie zmutowanego genu i dlatego prawdopodobnie rozwinie się u nich niedobór VII czynnika krzepnięcia oraz przekażą zmutowany gen całemu potomstwu.

Czynnik VII to czynnik krzepnięcia syntetyzowany w wątrobie, niezbędny do zainicjowania krzepnięcia krwi w przypadku uszkodzenia naczyń. Psy dotknięte niedoborem czynnika VII nie wytwarzają wystarczającej ilości białka czynnika VII, które jest istotną częścią procesu krzepnięcia krwi. W rezultacie dotknięty chorobą pies może nadmiernie krwawić po urazie lub operacji. Chore osobniki mogą na co dzień nie wykazywać żadnych objawów. Często stan ten nie jest wykrywany, dopóki pies nie dozna urazu lub nie jest poddany zabiegowi medycznemu.