W przypadku większości zarejestrowanych ras psów standardy dopuszczają tylko jedną możliwą długość włosa. Wśród tych ras sporadyczne pojawianie się zwierząt o innym typie może być kategoryzowane jako nieprawidłowa cecha.

Klasyczny PCR

Autosomalny recesywny

S/S
Psy z genotypem N/N nie są nosicielami zmutowanego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa pojawi się długa sierść. Pies nigdy nie przekaże mutacji swojemu potomstwu.

S/L
Psy z genotypem S/L posiadają jedną kopię zmutowanego genu i jedną kopię prawidłowego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa pojawi się długa sierść, ale ponieważ jest nosicielem zmutowanego genu, może przekazać go potomstwu z prawdopodobieństwem 50%. Przewiduje się, że kojarzenie między dwoma nosicielami spowoduje pojawienie się długiej sierści u 25% szczeniąt.

L/L
Psy z genotypem L/L mają dwie kopie zmutowanego genu i dlatego prawdopodobnie pojawi się u nich długa sierść oraz przekażą zmutowany gen całemu potomstwu.

Gen FGF5 kontroluje cykl wzrostu włosa. Występowanie długiej sierści u poszczególnych ras psów spowodowane jest recesywną mutacją genetyczną w genie czynnika wzrostu fibroblastów-5 (FGF5). Istnieje pięć recesywnych wariantów w genie FGF5, które związane są z występowaniem długiej sierści u psów. Mutacja p.Cys95Phe jest najpowszechniej występującą. W przypadku większości zarejestrowanych ras psów standardy dopuszczają tylko jedną możliwą długość włosa. Jednak u niektórych ras pewna zmienność jest dozwolona. Do takich ras należą m.in. Collie, Border collie, Jamniki i Bernardyny. Wśród ras o ustalonym jednym typie włosa w standardzie, sporadyczne pojawianie się zwierząt o innym typie może być kategoryzowane jako nieprawidłowa cecha.